Τα πρώτα βήματα του ποδοσφαίρου στο χωριό

του Στέλιου Αναστασιάδη

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Βοϊράνη στο τεύχος 25, το έτος 1995

Μια ιστορική αναδρομή της αθλητικής ζωής απ' τη δημιουργία του χωριού μέχρι τις μέρες μας

Ίδρυση της ποδοσφαιρικής ομάδας

Σε μια προσπάθεια να καταγραφεί η αθλητική ζωή του Αγίου Αθανασίου μέσα στο χρόνο και να γίνει γνωστή σ' εμάς τους νεότερους, παραχώρησε στη «Βοϊράνη» την παρακάτω συνέντευξη ο Δανδίνης Αντώνιος, ο οποίος σε ηλικία 82 χρονών (σ.σ. το έτος 1995) θυμάται και φωτίζει τα πρόσωπα, τα γεγονότα και τους χώρους που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αθλητική ζωή του χωριού μας.

Βέβαια, αυτή η προσπάθεια δε σταματά εδώ. Μέσα απ' αυτή τη στήλη θα συνεχιστεί και θα φθάσει μέχρι τις μέρες μας.

Η συνομιλία μας με τον κ. Αντώνη αναφέρεται στα χρόνια πριν τον πόλεμο και την ίδρυση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Φυσικά περιορίζεται στο χώρο του ποδοσφαίρου γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, δεν υπάρχουν άλλες αθλητικές εκδηλώσεις στο χωριό.

Ο ίδιος επιλέχθηκε γιατί αποτελεί έναν από τους παλαιότερους και σταθερότερους φιλάθλους που ασχολείται, παρακολουθεί και ενδιαφέρεται μέχρι σήμερα για το ποδόσφαιρο του Αγίου Αθανασίου. Ας δούμε τι μας είπε:

Ερώτηση: Είσαστε εκ των ιδρυτών τον ποδοσφαιρικού συλλόγου Μέγας Αλέξανδρος κι ένας απ' αυτούς που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα του ποδοσφαίρου του χωριού μας, γιατί ασχολείσθε χρόνια μ' αυτό. Μπορείτε να μας πείτε ποιά ήταν η αθλητική ζωή στον τόπο μας πριν τον πόλεμο;
Απάντηση: Προπολεμικώς δεν υπήρχε σπουδαία αθλητική ζωή στο χωριό μας. Τα περισσότερα νέα παιδιά του χωριού ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο, εντελώς ερασιτεχνικά, έτσι για το κέφι μας, για διασκέδαση. Πολλές φορές, για να κάνουμε και καμιά εκδρομή στα γειτονικά χωριά και να παίξουμε μπάλα.
Αναγνωρισμένη ομάδα και με συγκεκριμένο όνομα δεν υπήρχε. Ούτε διεξαγόταν κάποιο πρωτάθλημα. Παίζαμε με τα γύρω χωριά, την Αδριανή, τη Χωριστή, τα Κύρια και το Δοξάτο για τη νίκη κι όχι για βαθμούς.
Είχαμε ποδοσφαιριστές που διακρίνονταν όπως οι: Ελευθεριάδης, Λύρατζης, Πετρίδης, Παπαζαχαρίας, Αναγνώστου (Σμυρλής), Ξανθόπουλος Γεώργιος. Μάλιστα, ο Παπαζαχαρίας Δ. θεωρούνταν από τους καλύτερους αριστεροπόδαρους της εποχής. Ο Θανάσης ο φούρναρης και ο Συμεωνίδης Λάζαρος ήταν απ' τα καλύτερα μπακ.

Ερώτηση: Υπήρχε γήπεδο στο χωριό; Πού κάνατε προπόνηση;
Απάντηση: Γήπεδο δεν υπήρχε στο χωριό. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούσαμε την αυλή του σχολείου, βάζοντας πέτρες για εστίες. Εκεί υπήρχαν σπαρμένα πολλά δέντρα και πολλές φορές πέφταμε πάνω σ' αυτά, παίζοντας ποδόσφαιρο. Την προπόνηση την κάναμε στο τσάι του Δοξάτου, επειδή εκεί ήταν ευρύχωρα, από οπουδήποτε αλλού. Μόνοι μας, χωρίς προπονητή.

Ερώτηση: Είχατε ποδοσφαιρικό υλικό, παπούτσια, ρούχα, μπάλες;
Απάντηση: Τα χρόνια ήταν φτωχά. Παπούτσια δεν είχαμε οι περισσότεροι παίζαμε ξυπόλυτοι. Όσοι είχαν χρήματα αγόραζαν αθλητικά παπούτσια χωρίς τάπες. Κι έτσι ξυπόλυτοι που παίζαμε, γεμίζαμε πληγές και σπάζαμε τα νύχια μας. Φυσικά ούτε λόγος για φάρμακα και γιατρούς.
Φανέλες με ιδιαίτερα χρώματα δεν χρησιμοποιήσαμε. Ο καθένας φορούσε ότι ήθελε. Μερικοί φορούσαν και πουκάμισα, έτσι, όταν τρέχανε αυτά φούσκωναν σαν τα πανιά του καραβιού.
Οι μπάλες μας ήταν φτιαγμένες από πανιά που δέναμε με σπόγγο ή με κορδόνι. Πού οι σημερινές μπάλες!

Ερώτηση: Ποιοί ήταν οι κυριότεροι αντίπαλοί σας;
Απάντηση: Ισχυρότερος και κυριότερος αντίπαλός μας ήταν οι Φίλιπποι Δοξάτου. Το Δοξάτο πριν το πόλεμο είχε πολύ δυνατή ομάδα. Όποτε, πάντως, πηγαίναμε εκεί γινόταν πολλές φασαρίες και έπεφτε πολύ ξύλο. Άλλοι αντίπαλοι, όπως είπα και πριν ήταν τα Κύρια, η Χωριστή και η Αδριανή, με τους οποίους μετά το 1945 καθιερώσαμε ένα τοπικό πρωτάθλημα, πέντε ομάδων.

Ερώτηση: Οι μετακινήσεις σας πώς γίνονταν; Πώς «κλείνατε» τα παιχνίδια με τους αντιπάλους;
Απάντηση: Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν και πηγαίναμε με τα πόδια ή με τα άλογα, με σούστες. Ξεκινούσαμε όλοι μαζί ποδοσφαιριστές και φίλαθλοι. Μας ακολουθούσε σχεδόν ολόκληρη η νεολαία του χωριού. Σαν σε πανήγυρη και γιορτή νιώθαμε. Δεν κερδίζαμε τίποτε με τη νίκη αλλά νιώθαμε περήφανοι που νικήσαμε ένα γειτονικό χωριό.
Για να γίνει ένα παιχνίδι πήγαινε ένας από μας και συνεννοούνταν με τους αντιπάλους για την ημέρα και ώρα. Δεν υπήρχε πρόγραμμα αγώνων, όπως σήμερα.

Ερώτηση: Ποιοί έκαναν τις πρώτες προσπάθειες για να οργανωθεί το ποδόσφαιρο τον χωριού;
Απάντηση: Τις πρώτες προσπάθειες τις έκαναν οι Γαβριήλ Παπαδόπουλος και Θωΐδης Γιώργος. Ο δεύτερος, μάλιστα, το 1945 ήταν εκ των ιδρυτών του Μ. Αλέξανδρου και ο πρώτος πρόεδρος της ομάδας. Με συνεργάτες τους Ξανθόπουλο Σάββα, Αθανάσιο Μπουραντζή, Πολύκαρπο Αποστολίδη και Γεωργ. Μαυρόπουλο που αποτέλεσαν το διοικητικό συμβούλιο. Θα πρέπει να πως εδώ, ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής σταμάτησαν τα πάντα. Ο κόσμος είχε άλλες έννοιες δεν ήταν δυνατό να ενδιαφέρεται γι' αυτά.

• Μέγας Αλέξανδρος & Αθλητικά