Βοϊράνη - 2000 - 11o Φολκλορικό Φεστιβάλ Ισμαηλίας Αιγύπτου

11^o Φολκλορικό Φεστιβάλ Ισμαηλίας Αιγύπτου

To 2000, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίου Αθανασίου εκπροσώπησε την Ελλάδα στο μεγαλύτερο, από άποψη συμμετοχών, φεστιβάλ του κόσμου..!

40 κράτη, μόνο μέλη της CIOF (Παγκόσμια Οργάνωση Χορού), πήραν μέρος σε αυτό το Φεστιβάλ, έπειτα από επισταμένη διερεύνηση των δυνατοτήτων των αντιπροσωπευτικών τους τμημάτων.
Η Τελετή έναρξης μεταδίδεται δορυφορικά σε όλον τον κόσμο..! τα μέλη των αποστολών ζουν εκδηλώσεις λατρείας κατά τη διάρκεια της επίσημης παρέλασης..
Η πρώτη εμφάνιση του Συλλόγου πραγματοποιήθηκε ενώπιον χιλιάδων στρατιωτικών στην εντυπωσιακή σκηνή 'EL GALAA', του μεγαλύτερου στρατοπέδου της περιοχής του Σουέζ. Ακολουθεί τιμητική εμφάνιση του ελληνικού συγκροτήματος στη Θερινή Όπερα του Καϊρου, μαζί με άλλες δυο χώρες.
Η αποστολή επισκέπτεται την Ελληνική Παροικία της Ισμαηλίας.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Μηνά εκτυλίσσονται συγκινητικές στιγμές, όταν μέλη του Συλλόγου μαζί με τους Εναπομείναντες της Ισμαηλίας, ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο και το «Τη υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια».

11o Φολκλορικό Φεστιβάλ Ισμαηλίας Αιγύπτου

Επάξια εκπροσώπηση της Ελλάδας από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού μας.
Βήμα προς βήμα όλες οι κινήσεις της αποστολής

Του Κωνσταντίνου Κυριαζή - Κηπουρού, υπευθύνου της αποστολής

11ο Φολκλορικό Φεστιβάλ Ισμαήλιας Αιγύπτου. Ένα όνειρο για κάθε σύλλογο, που έχει στόχο να προβάλει και να αναδείξει το έργο του σε μια σπάνια συνάντηση πολιτισμών από όλα τα μέρη του κόσμου, σε ένα πολύ-πολιτισμικό πανηγύρι, όπου κυριαρχεί η ευγενική άμιλλα, η αδελφοσύνη και η φιλία μεταξύ των λαών. «Αγάπη και φιλία» ήταν το κεντρικό σύνθημα του φεστιβάλ και αυτά τα συνθήματα ήταν που κυριάρχησαν μέσα μας καθ' όλη την διάρκεια της παραμονής μας σ' αυτό.
Καλεσμένοι επισήμως από τον Κυβερνήτη της Περιφέρειας της Ισμαηλίας, θεωρήθηκε από μας, ιδιαίτερη τιμή να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα σε μια σύναξη όπου μόνο μέλη της παγκόσμιας οργάνωσης χορού (CIOF) συμμετείχαν, μετά από εξαντλητική διερεύνηση των δυνατοτήτων τους για άρτια εκπροσώπηση μιας χώρας.
Συγχρόνως αισθανθήκαμε και το ιδιαίτερα μεγάλο βάρος της ευθύνης, γεγονός που μας ενεργοποίησε έγκαιρα έτσι ώστε μέσα από μια επίπονη προετοιμασία με στενή συνεργασία συμβουλίου δασκάλων χορού και χορευτών, να φανούμε αντάξιοι αυτής της πρόσκλησης και ταυτόχρονα πρόκλησης.
Η σημαντική οικονομική βοήθεια των 3.000.000 δρχ. από πλευράς Νομαρχιακού Συμβουλίου, με την ιδιαίτερα θερμή παρέμβαση του Νομάρχη Δράμας κ. Ευμοιρίδη, καθώς και η μικρότερη βοήθεια από την ΤΕΔΚ Ν. Δράμας, με την παρέμβαση του Δημάρχου Δράμας κ. Τζίμα, συνέβαλαν καθοριστικά στην υλοποίηση της αποστολής, για την οποία είναι αυτονόητο ότι απαιτούνταν αρκετά έξοδα, κυρίως για μουσικούς.
Η οικονομική αυτή συμβολή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη παντελούς οικονομικής υποστήριξης τόσο από πλευράς Δήμου όσο και από πλευράς Τοπικού Συμβουλίου του χωριού μας.
Τελικά στις αρχές του δεύτερου δεκαήμερου του Αυγούστου, όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η αποστολή την υλοποίηση του μακρινού ταξιδιού της στην χώρα των Φαραώ και των πυραμίδων, με την πανάρχαια ιστορία των 5.000 ετών, κάνοντας ένα άπιαστο όνειρο χειροπιαστή πραγματικότητα.

Που πήγαμε, τι κάναμε, τι είδαμε.

Το πρωί της Τρίτης της 22ας Αυγούστου κινήσαμε, από τα γραφεία του συλλόγου, όλοι χαμογελαστοί και κεφάτοι με το λεωφορείο του μόνιμου πλέον συνοδού του συλλόγου Τάσου Αβραμίδη, και το απόγευμα την ίδιας μέρας η αποστολή πετούσε με πτήση της EGYPT-AIR για το Κάιρο.
Το ταξίδι απολαυστικό και το αεροπλάνο σε λίγη ώρα μετατράπηκε σε χώρο ελληνικού γλεντιού.
Η πρώτη αίσθηση, μόλις φθάσαμε, ένα ζεστό κύμα αέρα και μια ασυνήθιστη υγρασία στην ατμόσφαιρα. Συγχρόνως όμως αισθανθήκαμε και το ζεστό χαμόγελο των ανθρώπων του Φεστιβάλ που μας υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο, με έκδηλα αισθήματα φιλοξενίας και φιλίας.
Σε τρεις περίπου ώρες και με πολλές διακοπές, λόγω συνεχών ελέγχων, φθάσαμε αργά το βράδυ στην Ισμαηλία, διανύοντας μια διαδρομή που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να κρατήσει το πολύ 1,5 ώρα.
Ο περιφραγμένος χώρος, όπου υπήρχαν οι ξενώνες μας, οι οποίοι θα γινόταν η φωλιά μας για πολλές μέρες, πανέμορφος εξωτερικά, πνιγμένος στο πράσινο, προορισμένος για να φιλοξενεί νέους σπουδαστές, υποδεχόταν την μία μετά την άλλη τις αποστολές από διάφορες χώρες του κόσμου.
Το πρώτο γεύμα στην κουζίνα, τα πρώτα χαμόγελα οι πρώτες γνωριμίες. Η ώρα του ύπνου όμως βασανιστική. Δεν ήμασταν βλέπετε συνηθισμένοι να κοιμόμαστε 8-9 άτομα μαζί και οι τουαλέτες κοινές, υπενθύμιζαν σε όλους μας ότι βρισκόμαστε σε μια τριτοκοσμική χώρα, όπου κάποιες δικές μας ανέσεις, γι' αυτούς είναι αδιανόητες.
Βολευτήκαμε πάντως όλοι και καταφέραμε να συμβιώσουμε και να επιβιώσουμε, χάρις στην υποκειμενική διάθεση να βλέπουμε τα θετικά και να γευόμαστε την χαρά της ομαδικότητας μέσα από συγκλονιστικές εμπειρίες, όπου η μία διαδέχονταν την άλλη. Τελικά όλοι καταλάβαμε έγκαιρα, και ήταν για το καλό μας, ότι σε τέτοιες περιστάσεις, ο ύπνος είναι περιττός και η γνωστή ελληνική μιζέρια, που λίγο πολύ όλοι κουβαλούμε μέσα μας, μόνο ζημία θα προξενούσε στην ψυχική μας διάθεση και στην ευκαιρία που μας δινόταν να ζήσουμε μια διαφορετική ζωή.
Αυτή λοιπόν η διαφορετική ζωή, περιελάμβανε μεταμεσονύχτιες διασκεδάσεις που κρατούσαν πολλές φορές μέχρι το πρωί, όπου η συνύπαρξη με ανθρώπους από διαφορετικές χώρες έδινε μια ξεχωριστή διάσταση στην παραμονή μας και συγχρόνως την ευκαιρία να ζούμε πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις δίπλα σου ζωντανούς και κεφάτους ανθρώπους από τη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Μεξικό, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Δανία και από άλλες χώρες, να ακούς τα ταμπούρλα και κάθε λογής όργανα να ηχούν σε 24ωρη βάση, να ακούς τα τραγούδια, τα γέλια, τα πειράγματα και συγχρόνως να έχεις διάθεση για ύπνο και ξεκούραση.
Τελικά αποδείχθηκε ότι η καλύτερη ξεκούραση ήταν το ατέλειωτο λίκνισμα των νεανικών κορμιών στο καθιερωμένο πάρτι στην κεντρική πλατεία του φεστιβαλικού χωριού, τα μεταμεσονύχτια γλέντια στο γρασίδι, έξω από τα «σπιτάκια» με την μυρωδιά του ναργιλέ, με τους ήχους από τα ούτια, την κιθάρα και τον μπαγλαμά, τα τραγούδια και τις ατελείωτες συζητήσεις, που θύμιζαν πύργο της Βαβέλ, με τις πολλές γλώσσες, που όλες όμως κατέληγαν στην μία μοναδική, η οποία δίχως να έχει ανάγκη διερμηνέα, έφερνε κοντά τους ανθρώπους και τους έδινε την δυνατότητα να επικοινωνούν άμεσα. Την γλώσσα δηλαδή της μουσικής, που πέτυχε όλες αυτές τις ημέρες να μας κάνει φίλους και να μας απαλλάξει από κάθε άλλη έγνοια.
Ας δούμε όμως τι κάναμε σαν αποστολή και πως φέραμε σε αίσιο πέρας τον σκοπό για τον οποίο βρεθήκαμε στην Αίγυπτο. Εξ άλλου αυτά θα μείνουν μέσα από την γραπτή αποτύπωσή τους στην Ιστορία, για να τα θυμόμαστε μετά από πολλά χρόνια, όταν ίσως παρόμοια όνειρα θα φαίνονται εντελώς άπιαστα.
Το πρώτο λοιπόν πράγμα που αντικρίσαμε όταν ανοίξαμε τα μάτια μας το επόμενο πρωινό της 23/8, και βγήκαμε στις αυλές μας, ήταν τα μελαψά πρόσωπα των Αιγυπτίων αστυνομικών νεαρών στην ηλικία, ντυμένων στα άσπρα, σαν γαλατάδες, με τα όπλα στα χέρια και ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, να τριγυρίζουν άσκοπα γύρω μας, λες και τους είχαμε καλεσμένους.
Τελικά δεν χρειάστηκε ποτέ κανένας από αυτούς τους αναρίθμητους και ακοίμητους φρουρούς μας, παρά μόνο για να μας κάνουν παρέα στα γλέντια μας και να απολαμβάνουν γελαστοί τα μεσημεριανά μπουγελώματα και τις απολαυστικές ολονυκτίες μας.
Το πρωί της ίδιας μέρας μια αντιπροσωπεία από τον αρχηγό της αποστολής και λίγα μέλη, γίναμε δεκτοί επισήμως μαζί με τις άλλες αποστολές από τον Κυβερνήτη της περιοχής στο Κυβερνείο της Ισμαηλίας, όπου η ελληνική αποστολή έτυχε θερμής υποδοχής λόγω και των φιλελληνικών αισθημάτων αλλά και της ελληνομάθειας του Κυβερνήτη.
Εκεί θυμίσαμε σ' όλες τις αντιπροσωπείες, ότι οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού, όπου στηρίζεται σήμερα η Πολιτισμένη Δύση, εκεί ήλθαμε σε επαφή με τον Πρόεδρο της Ελληνικής παροικίας της Ισμαηλίας, καθώς και με τις άλλες αντιπροσωπείες Ιδιαίτερες επαφές είχαμε με την τούρκικη αντιπροσωπεία, από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, η οποία εντυπωσίασε με την άψογη οργάνωσή της, καθώς και με το πλούσιο υλικό που διέθετε και διαμοίραζε σε όλους, χρηματοδοτούμενη ανάλογα γι' αυτό από την Τούρκικη Κυβέρνηση.
Εκεί ακόμη προσφέραμε στον Κυβερνήτη ακριβές αντίγραφο από αρχαίο άγαλμα των ελληνιστικών χρόνων, που απεικονίζει την μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προερχόμενο από το μουσείο της Πέλλας, στην προσπάθειά μας να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι ο Μέγας Αλέξανδρος και οι απόγονοί του διέδωσαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και άφησαν μέχρι σήμερα ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στην περιοχή και σε όλη την Αίγυπτο.

Τελετή έναρξης

Το βράδυ της ίδιας μέρας έγιναν εξαντλητικές προετοιμασίες για την εναρκτήρια τελετή, που θα πραγματοποιούνταν στους κεντρικούς δρόμους της Ισμαηλίας.
Εν τω μεταξύ η αποστολή μας, είχε την ευκαιρία να ξεκουραστεί, να εγκλιματιστεί και να πραγματοποιήσει τις απαιτούμενες πρόβες.
Το βράδυ της 24/8, είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει χαραγμένο πάντα στη μνήμη των μελών της αποστολής μας.
Μια ατέλειωτη σειρά από τουριστικά λεωφορεία, συνοδευόμενα από πλήθος αστυνομικών οχημάτων και μοτοσυκλετών, με φώτα και σειρήνες, ξεκίνησαν μετά από βασανιστικές καθυστερήσεις από τα τέσσερα φεστιβαλικά χωριά και διασχίζοντας τους φαρδείς δρόμους της Ισμαηλίας κατέληξαν στον χώρο της εναρκτήριας παρέλασης.
Εικόνες μοναδικές. Εικόνες απείρου κάλλους. Γύρω μας παντού, ένα πανέμορφο μωσαϊκό από χρώματα, ήχους, πολιτισμούς. Ινδοί και Ρώσοι, Τούρκοι και Μαλαίσιοι, Γάλλοι και Αρμένιοι, Λιθουανοί και Μεξικάνοι, Σαουδάραβες και Ιρλανδοί, Μαροκινοί και Ισπανοί, Κινέζοι και Κορεάτες, Ταϊλανδέζοι και Κουβεϊτανοί, Δανοί και Γεωργιανοί, Βούλγαροι και Ιταλοί, Σέρβοι και Σκοπιανοί, Βόσνιοι και Κροάτες, Τσέχοι και Πολωνοί, Αυστριακοί και Ουγγαρέζοι, Παλαιστίνιοι και Αιγύπτιοι, καθώς και αποστολές από άλλες εθνικότητες, σχημάτιζαν μια ατέλειωτη ροή κεφιού, που αναδείκνυε τις ιδιαιτερότητες της εθνικότητας του καθενός, μα συγχρόνως και την εικόνα μιας ειρηνικής συνύπαρξης πολιτισμών και φιλίας των λαών.
Η πολύωρη πορεία στους δρόμους της Ισμαηλίας ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, όπου ξεχείλιζε η ανεπιτήδευτη αγάπη των Αιγυπτίων για τους φιλοξενούμενούς τους και η ειλικρινής έκφραση αισθημάτων φιλίας και θαυμασμού, που πολλές φορές έπαιρναν την μορφή υστερίας.

Η ελληνική αποστολή μαζί με την Αιγυπτιακή έκλεισε τιμητικά την μεγαλειώδη παρέλαση παρουσιάζοντας ένα σύντομο πρόγραμμα ενώπιον των επισήμων και της κρατικής τηλεόρασης, που μετέδιδε σε εθνικό δίκτυο και μέσω δορυφόρου σε όλο τον κόσμο, την όλη εκδήλωση.

Το Φεστιβάλ

Η επόμενη μέρα 25/8 μας επιφύλασσε μια νέα ευχάριστη έκπληξη, μιας και η ελληνική αποστολή είχε προγραμματιστεί να εμφανιστεί στο μεγαλύτερο στρατόπεδο της περιοχής της διώρυγας του Σουέζ.
Εκεί σε μια απίστευτης ωραιότητας αίθουσα, ενώπιον χιλιάδων στρατευμένων, τα παιδιά του συλλόγου απέδωσαν με θαυμάσιο τρόπο ποντιακούς χορούς και έκλεισαν την όλη εκδήλωση με συρτάκι και χασαποσερβικο, ξεσηκώνοντας κυριολεκτικά το πολυπληθές ακροατήριο.
Η 26η του Αυγούστου όμως ήταν η μέρα που η ελληνική αποστολή είχε την τιμητική της, μιας και επιλέχθηκε μαζί με άλλες τρεις να μεταβεί στο Κάιρο, την χιλιοτραγουδισμένη πρωτεύουσα της Αιγύπτου και να εμφανιστεί στο μέγαρο της Όπερας, το οποίο δεσπόζει στην πιο κοσμική περιοχή του κέντρου της πόλης στη μέση ενός μικρού νησιού στον Νείλο ποταμό.
Εκεί, παρουσία του Νομάρχη Δράμας κ. Ευμοιρίδη, του Προέδρου του Νομαρχιακού Συμβουλίου κ. Φώτη Καλογήρου και του Νομ/κού Συμβούλου κ. Ιωάννη Παπουτσή, το ποντιακό χορευτικό του Συλλόγου, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, αποσπώντας τα πλέον κολακευτικά σχόλια για την εμφάνισή του, η οποία σημειωτέον καλύφθηκε και από την κρατική τηλεόραση.
Προηγουμένως όμως τα μέλη της αποστολής είχαμε την ευκαιρία να ξεναγηθούμε στους δρόμους του Καΐρου, στις διάσημες Πυραμίδες της Γκίζας, και στην πασίγνωστη αγορά του Χαν Αλ Χαλίλι.
Η θέα των Πυραμίδων του Χέοπα, του Χεφρήνου και του Μυκερίνου, δημιουργήματα του 27ου αιώνα π.Χ. (2650-2600), που προκαλούν μέχρι και σήμερα δέος στους ανθρώπους για τον τρόπο κατασκευής τους και για τα άπειρα μυστικά που κρύβουν μέσα τους, το χαμόγελο της αινιγματικής σφίγγας, αλλά και ολόκληρο το σκηνικό της περιοχής με τους αρχαίους ναούς και τα μυστήρια που την περιβάλλουν, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που δεν πρόκειται να την ξεχάσουμε ποτέ.
Το ίδιο έντονη ήταν και η εμπειρία της επίσκεψης από αρκετά παράτολμα μέλη της αποστολής στο εσωτερικό της πυραμίδας του Μυκερίνου.
Το πρωινό της 27ης Αυγούστου μας βρήκε στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Χωριού της Ισμαηλίας, πλάι στις όχθες της διώρυγας του Σουέζ, όπου στην θαυμάσια πισίνα του, αρκετά αγόρια και κορίτσια δροσίστηκαν και διασκέδασαν με την ψυχή τους, σε ένα πολυεθνικό μπητς-πάρτι.
Το βράδυ της ίδιας μέρας σε μια πανέμορφη εξέδρα, μέσα σε ένα αλσύλλιο μιας κοσμικής περιοχής της Ισμαηλίας, το θρακιώτικο χορευτικό πραγματοποίησε μια θαυμάσια εμφάνιση, η δε βραδιά έκλεισε με ρεμπέτικους και αιγυπτιακούς χορούς, που χορεύονταν από κοινού και επί σκηνής από τα μέλη όλης της αποστολής και από πλήθος Αιγυπτίων χορευτών και μη, οι οποίοι αποδείκνυαν συνεχώς στην πράξη την ιδιαίτερη αγάπη που έτρεφαν για την ελληνική μουσική και τους χορούς της, συμμετέχοντας μαζί της και με ξεχωριστό κέφι σε όλες τις εμφανίσεις της.
Η Δευτέρα 28/8 ήταν μια ιδιαίτερα συγκινητική ημέρα για την ελληνική αποστολή αφού τελικά μας δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθούμε τους Έλληνες της Ισμαηλίας, στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Κοινότητάς τους.
Σε μια φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα, μέσα στον χώρο της πανέμορφης και ιστορικής εκκλησίας του Αγίου Μηνά, τα μέλη της αποστολής, έψαλαν προεξάρχοντος του Προέδρου της Κοινότητας κ. Τσιβίκη, τον εθνικό ύμνο, και «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια».
Ακολούθησε τρικούβερτο ελληνικό γλέντι στον χώρο της Κοινότητας όπου οι συμπατριώτες μας, μας είχαν ετοιμάσει υπέροχα εδέσματα, που τιμήσαμε δεόντως.
Το βράδυ της ίδιας μέρας, οι συμπατριώτες μας, χάρηκαν το θρακιώτικο χορευτικό τμήμα καθώς ένα λαϊκό πρόγραμμα που ετοίμασαν οι μουσικοί μας, με συρτάκι, χασαποσέρβικο, ζεϊμπέκικα και καρσιλαμάδες που απέδωσαν τα παιδιά του συλλόγου, συνοδευόμενοι από πλήθος Αιγυπτίων, σ' έναν πανέμορφο υπαίθριο χώρο στο κέντρο της Ισμαηλίας.
Η 29η Αυγούστου ήταν μια μέρα γνωριμίας ενός πανέμορφου και πασίγνωστου τουριστικού θέρετρου, περίπου 30 χιλ. έξω από την Ισμαηλία στις ακτές μια λίμνης, που βρίσκεται στο κέντρο περίπου της διώρυγας του Σουέζ.
Εκεί ξαπλωμένοι πλάι στην γοητευτική ακτή απολαύσαμε ξένοιαστες ώρες ηρεμίας, ατενίζοντας την αδιάκοπη ροή των εμπορικών πλοίων που διέσχιζαν με τη σειρά τους την περιβόητη διώρυγα, που ενώνει την Μεσόγειο με την Ερυθρά Θάλασσα.
Το βράδυ της ίδιας μέρας στον ίδιο χώρο είχαμε την τελευταία μας επίσημη εμφάνιση με το ποντιακό χορευτικό και το χορευτικό με τους λαϊκούς χορούς, συγχρόνως όμως και τον υψηλό πυρετό του Γιάννη, που μας καρδιοχτύπησε ευτυχώς όχι για πολύ.
Η επιστροφή σημαδεύτηκε από την μαζική επίσκεψη στο ιατρείο του «χωριού» όπου τα προβλήματα εξαιτίας κυρίως των κρύων νερών, άρχισαν να εκδηλώνονται με πόνους στο λαιμό και μερική αφωνία. Παρά ταύτα όμως ουδείς το έβαλε κάτω και όλοι παρέμειναν πιστοί στις μεταμεσονύκτιες διασκεδάσεις στον χώρο της πλατείας, αλλά και στα στέκια έξω από τους ξενώνες μας.
Αρχίσαμε πλέον να μπαίνουμε στην αντίστροφη μέτρηση και η ανάγκη για ψώνια άρχισε να έρχεται έντονα στην επιφάνεια. Έτσι την επομένη ζητήσαμε και καταφέραμε να βγούμε όλοι μαζί στην αγορά της Ισμαηλίας, όπου του δώσαμε να καταλάβει κατά το κοινώς λεγόμενο. Τα χρυσοχοεία και τα καταστήματα ασημικών αλλά και τα καταστήματα με τις κελεμπίες είχαν την τιμητική τους.
Το βράδυ η ελληνική αποστολή μετατράπηκε σε Αιγυπτιακή, μιας και οι περισσότεροι φορώντας τις πολύχρωμες κελεμπίες τους, υποδεχόταν τους καλεσμένους μας στην ελληνική βραδιά που αποφασίσαμε να διοργανώσουμε. Τελικά η βραδιά αυτή μετατράπηκε σε ένα τρικούβερτο ολονύκτιο γλέντι, όπου το κρασί και οι κονσέρβες που είχαμε φέρει μαζί μας από την Ελλάδα, στόλισαν ένα μεγάλο αυτοσχέδιο τραπέζι, γύρω από το οποίο άνθρωποι από διάφορες εθνικότητες ένωσαν τα χέρια τους, με τα φιλόξενα ελληνικά και μέσα σ' ένα κλίμα κεφιού και συναδελφοσύνης, σχημάτιζαν ατέλειωτους κύκλους χορού, συμβολίζοντας τον κύκλο της ζωής μας, που μερικές φορές μας χαρίζει τέτοιες ευχάριστες και σπάνιες εμπειρίες, οι οποίες μέχρι πριν φάνταζαν στο μυαλό μας ασύλληπτες.
Η τελευταία μέρα άνοιξε με μια ευχάριστη ξενάγηση στη διώρυγα του Σουέζ, όπου εντελώς αυθόρμητα και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, στήσαμε το καθιερωμένο γλέντι με τους φίλους μας του Αιγυπτίους οι οποίοι δεν έχαναν ποτέ την ευκαιρία να μας δείξουν την αγάπη τους. Το βράδυ της τελευταίας μέρας του Αυγούστου, ήταν και το βράδυ του αποχωρισμού.
Το όνειρο που ζούσαμε άρχισε να παίρνει τέλος και όλοι νιώθαμε έντονα την ανάγκη οι τελευταίες στιγμές να είναι ακόμη πιο έντονες.
Ο υπαίθριος χώρος της Ρωμαϊκής σκηνής, όπου συγκεντρώθηκαν το βράδυ όλες οι αποστολές για την τελετή λήξης, έζησε μοναδικές στιγμές. Τα φλας των φωτογραφικών μηχανών άστραφταν συνεχώς, προσπαθώντας να αποθανατίσουν αγκαλιές, φιλιά, πρόσωπα, σώματα μα και πηγαία συναισθήματα που εκπέμπονταν μέσα από μια βαθιά εσωτερικότητα αληθινής επαφής και επικοινωνίας ατόμων με διαφορετικές κουλτούρες και χώρες προέλευσης.
Η τελετή λήξης λαμπρή, προσεγμένη σε κάθε λεπτομέρεια, έλαβε μια ξεχωριστή επισημότητα με την παρουσία επιφανών Αιγυπτίων από τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού και ιδιαίτερα του Υπουργού Πολιτισμού της Αιγύπτου, ο οποίος μάλιστα επέδωσε σε όλους τους αρχηγούς των αποστολών το χρυσό κλειδί της Ισμαηλίας, που ήταν και το έμβλημα του Φεστιβάλ.
Η στιγμή που αντιπροσωπείες απ' όλες τις αποστολές εμφανίστηκαν στην σκηνή τραγουδώντας και παίζοντας όλες μαζί, τραγούδια από την ιδιαίτερη πατρίδα τους και συγχρόνως έσμιγαν με τις επτά νότες πάνω στις οποίες στηρίζεται το μουσικό μας στερέωμα, ήταν κάτι το εντελώς ξεχωριστό και ιδιαίτερα συγκινητικό Κι όταν όλοι μαζί κάτω από το φως των πυροτεχνημάτων, αγκαλιασμένοι χόρευαν κάτω από τους ήχους της αιγυπτιακής μουσικής, τότε τα συναισθήματα ζητούσαν και έβρισκαν έκφραση στα υγρά και λαμπερά μάτια όλων μας.

Ήταν μια υπέροχη, μια ανεπανάληπτη βραδιά, που συνεχίστηκε με γλέντι και χορό μέχρι το πρωί στο χώρο όπου φιλοξενηθήκαμε για δέκα ημέρες. Δέκα ημέρες του Αυγούστου του έτους 2000, που θα μείνουν χαραγμένες ανεξίτηλα στις ψυχές όσων είχαν την ευκαιρία να πορευτούν στα βήματα αυτής της αποστολής.
Το πρωί της 1ης του Σεπτέμβρη μας βρήκε όλους με τα μάτια πρησμένα από την αϋπνία και το γλέντι μα και ιδιαίτερα συγκινημένους γιατί αποχαιρετούσαμε φίλους, από άγνωστα σε μας μέρη της γης, με τους οποίους όμως δεθήκαμε στενά όλες αυτές τις ημέρες.
Ο καλοκάγαθος Μαχντί, ο καλοσυνάτος και πάντα γελαστός οδηγός του λεωφορείου, που ήταν επιφορτισμένος με τις μετακινήσεις μας, δύσκολα μπορούσε να πιστέψει ότι θα έκανε την τελευταία μεταφορά της φασαριόζικης και ιδιαίτερα απαιτητικής ελληνικής ομάδας, με την οποία όμως δέθηκε κι αυτός και του ερχόταν δύσκολος ο αποχωρισμός.
Μαζί μας και οι τρεις συνοδοί μας ο Αχμέτ, με τα υπέροχα ελληνικά του, που τα καταλάβαινε μόνο αυτός, ο Μοχάμεντ με το νεανικό σφρίγος και πάθος να μας εξυπηρετεί σε ότι θελήσουμε και ο ντελικάτος Αλλέ, που ήταν η σκιά μας όλες αυτές τις ημέρες, προσπαθώντας με κάθε τρόπο, όλοι τους σαν μας δείξουν την αγάπη τους και τα φιλόξενα αισθήματά τους.
Η τελευταία έξοδος από το φεστιβαλικό χωριό, από αυτή την πανέμορφη «φυλακή» μας, όπως την ονομάσαμε, που μας κράτησε στην αγκαλιά της με ιδιαίτερη στοργή και αγάπη για τόσες ημέρες ήταν ιδιαίτερα βασανιστική, όσο κι αν αυτό ηχεί παράξενα. Είχαμε βλέπετε συνηθίσει στις πολύωρες διαδικασίες ελέγχου και αναμονής μέσα στο λεωφορείο, κάθε φορά που βγαίναμε από το χωριό, και μας κακοφάνηκε ότι την τελευταία φορά ήταν πολύ σύντομες. Ίσως βέβαια και να μας φάνηκε έτσι γιατί ήταν η τελευταία φορά και όλα είναι γνωστό ότι έχουν την δική τους διάσταση αυτή τη φορά, την τελευταία ...
Η θύμηση της πατρίδας, η εικόνα των αγαπημένων προσώπων που το πρωί της επόμενης ημέρας θα μας έσφιγγαν στις αγκαλιές τους, άρχισε να μας περιτριγυρίζει και να σκιρτά τα φυλλοκάρδια μας.
Ο δρόμος για το Κάιρο μέσα σ' ένα λαμπερό ήλιο που αντιφέγγιζε στην έρημο που διασχίζαμε, γνωρίζαμε ότι ήταν η τελευταία μας διαδρομή με φίλους που ίσως να μην ξαναβλέπαμε.
Η διάσημη πρωτεύουσα του Ισλάμ, η Ελ Καχίρα (νικηφόρα), το σημερινό Κάιρο των 15-16 εκ. ψυχών, με τα τεράστια σύγχρονα κτίριά του και με τον βασιλιά Νείλο να το διασχίζει κυλώντας νωχελικά τα θολά νερά του, μας υποδέχτηκε ακόμη μία φορά.
Εξ αρχής ήταν στα σχέδιά μας να επισκεφτούμε το περιβόητο Αιγυπτιακό Μουσείο, το μεγαλύτερο του κόσμου σε αριθμό εκθεμάτων, που ιδρύθηκε το 1857 από Γάλλους αρχαιολόγους. Τώρα μας δινόταν η ευκαιρία και δεν την χάσαμε.
Τα δύο κολοσσιαία αγάλματα του Ραμσή του Β', του πιο ένδοξου Φαραώ, μας υποδέχτηκαν στον προθάλαμο προκαλώντας σε όλους θαυμασμό για τα επιτεύγματα του αιγυπτιακού λαού πριν από 5000 χρόνια.
Οι μορφές των Φαραώ, του αρχαίου, του μέσου και νέου Βασιλείου, η στοά με τις σαρκοφάγους η απεικόνιση των αρχαίων Θεών, το ζωντάνεμα σκηνών από τη ζωή των αιγυπτίων, η θέα του περίφημου θησαυρού του τάφου του Τουταγχαμών, και τόσων άλλων σημαντικών ευρημάτων, προκάλεσαν τον θαυμασμό μας και μας έφεραν σε επαφή με έναν από τους αρχαιότερους και σπουδαιότερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας.
Κι ύστερα ήλθε η σειρά του Νείλου. Του μεγαλύτερου και ιστορικότερου ποταμού του κόσμου. Στριμωγμένοι, όσοι τολμήσαμε, μέσα σε μια φελούκα αφεθήκαμε στα στιβαρά χέρια του αιγύπτιου βαρκάρη να μας οδηγεί απαλά με το πανί και με τον άνεμο σ' ένα ονειρεμένο ταξίδι που κανείς δεν θα ήθελε να τελειώσει ποτέ.
Κάποιος μας θύμισε ότι, κατά την παράδοση, η επαφή των ποδιών μας με τα νερά του Νείλου, θα μας ξανάφερνε κάποτε κοντά του.
Αποχαιρετήσαμε λοιπόν τον Νείλο και την Αίγυπτο με τα πόδια μας να χαϊδεύουν απαλά κάποια μοναχικά νούφαρα που ξεκινούσαν από το βυθό του αιώνιου ποταμού και με την ψυχή μας να ταξιδεύει ξανά και ξανά σε συναρπαστικές μνήμες.

Αντίο Αχμέτ, αντίο Μοχάμετ...
Ποιος ξέρει... Ίσως κάποτε ξανασυναντηθούμε...

Welcome Egypt

Της Σιμίκογλου Σοφίας

Ήταν δέκα ημέρες που, δυστυχώς, πέρασαν πολύ γρήγορα, τουλάχιστο για μένα. Δέκα ημέρες που σε μικρότερη ηλικία και ως τις αρχές του καλοκαιριού, μου φάνταζαν κάτι το ακατόρθωτο. Και όμως τα καταφέραμε, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να γίνουμε πρεσβευτές της χώρας μας αλλά και δέκτες μιας άλλης κουλτούρας, μάρτυρες ενός τρόπου ζωής, σε πολλά σημεία, τελείως διαφορετικού.
Αίγυπτος λοιπόν! Και όμως απ' την πρώτη στιγμή ένιωσα να βρίσκομαι σ' ένα πολύ οικείο περιβάλλον, να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους ζεστούς, που σε κοιτούν βαθειά στα μάτια, που σου χαμογελούν και που ξέρεις πως πράγματι το αισθάνονται όταν σου φωνάζουν στο δρόμο απ' τα μπαλκόνια, απ' τα αυτοκίνητα ''Unan welcome to Egypt Welcome Greece! [unan (γιουνάν) δηλ. έλληνες στα αραβικά].
Ήταν μια θέρμη εκδήλωση αγάπης για τα ξένα γκρουπ, και ανενδοίαστα τολμώ να πως. περισσότερο για την ελληνική αποστολή, που κανείς δεν περίμενε.
Είναι αλήθεια πως τις πρώτες μέρες η αλλαγή κλίματος, η ταλαιπωρία από την αναμονή στα λεωφορεία, η συνεχής και κατ' επέκταση ασφυκτική παρουσία της αστυνομικής συνοδείας σε κάθε μετακίνησή μας ήταν μια πραγματικότητα που περιόριζε την καλή διάθεση και αγάπη των διοργανωτών σε δεύτερη μοίρα.
Όμως σιγά-σιγά αυτή η δυσάρεστη, ως τότε, πραγματικότητα, έγινε συνήθεια και ήδη από την τρίτη ημέρα αφέθηκα στο να απολαύσω καθετί διαφορετικό. Αποφάσισα να ζω μόνο τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Κάτι που σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο είναι τα καθημερινά ολονύχτια πάρτι που διοργάνωναν στην πλατεία της εστίας και στα οποία η ελληνική ομάδα ήταν πάντα παρούσα. Η εστία μας φιλοξενούσε ομάδες των τεσσάρων μεγάλων ηπείρων και ανάμεσα σ' αυτές το Μεξικό, τη Σαουδική Αραβία, τη Ν. Αφρική και το Κουβέιτ, ομάδες με τις οποίες αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη σχέση καθώς χαρακτηριζόμασταν από την ίδια «τρέλα», το γέλιο, τη ζωντάνια.
Οι χορευτικές μας εμφανίσεις προκάλεσαν ένα μοναδικό φιλελληνικό κύμα νέων αιγυπτίων που μας ακολουθούσε κάθε φορά, προκαλώντας εκρηκτική ατμόσφαιρα. Μοναδικές στιγμές για μένα η τετράωρη παρέλασή μας στους δρόμους της Ισμαηλίας- μια πορεία 2 χιλ. παρουσία χιλιάδων αιγυπτίων που χόρευαν μαζί μας παραπλεύρως του δρόμου-, η επίσκεψη στις πυραμίδες, το συρτάκι μπροστά σε χιλιάδες στρατιώτες, σε μια αίθουσα που θύμιζε στούντιο του Χόλλυγουντ, η φαντασμαγορική τελετή λήξης όπου συναντήθηκαν και τα 40 συμμετέχοντα κράτη, κάτω από τη λάμψη χιλιάδων βεγγαλικών και το ξέφρενο γλέντι που ακολούθησε.
Το ταξίδι αυτό ήταν μια μοναδική ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με άτομα διαφορετικής νοοτροπίας, να γνωρίσουμε τις μουσικοχορευτικές τους παραδόσεις, να ζήσουμε από κοντά το μύθο των Φαραώ και της Αιγύπτου, να ανταλλάξουμε δώρα και διευθύνσεις, να αποκτήσουμε καινούργιες φιλίες. Συγχρόνως δέσαμε περισσότερο σαν ομάδα. Μάθαμε να λειτουργούμε στο πνεύμα του συνόλου, να προσαρμοζόμαστε στις νέες απαιτήσεις. Γίναμε ένα τέλειο όλο, παιδιά, γυναίκες, μουσικοί και όσοι μας συνόδευαν. Και να είστε σίγουροι πως αυτό φάνηκε. Απόδειξη η ανακήρυξή μας από τους ίδιους τους διοργανωτές και την υπηρεσία της εστίας, ως το πιο αγαπητό συγκρότημα του φεστιβάλ.
«Welcome Unan» ήταν η φράση που άκουγα επί δέκα ημέρες.
Εύχομαι να έρθει η στιγμή που εγώ θα φωνάξω «Welcome Egypt», «Welcome Mexico», «Welcome Saudi Arabia", «Welcome in Greece, in Agios Athanasios».

Ένα αξέχαστο όνειρο στην Αίγυπτο

Της Σιμίκογλου Ελένης

Το ταξίδι μας στην Αίγυπτο, πιστεύω ότι αποτελεί ένα αξέχαστο όνειρο για όλους εμάς που το ζήσαμε. Το γεγονός ότι καταφέραμε, παρ' όλους τους ενδοιασμούς μας να πάμε και να εκπροσωπήσουμε τον τόπο μας σε έναν τόσο μακρινό τόπο, είναι σίγουρα αξιοσημείωτο.
Και οι εντυπώσεις μας από τη χώρα των πυραμίδων είναι οι καλύτερες. Όπως και στην Φινλανδία πριν από 2 χρόνια, έτσι και τώρα νιώσαμε μια πολύ ζεστή φιλοξενία και οι εμπειρίες μας από τη συμμετοχή μας σε
ένα τέτοιο μεγάλο φεστιβάλ είναι οι ωραιότερες. Ο ενθουσιασμός που έδειχναν οι Αιγύπτιοι για εμάς, κυρίως όταν χορεύαμε τη φραγκοσυριανή ήταν πολύ μεγάλος και αυτό θα είναι σίγουρα κάτι που θα θυμόμαστε, όπως επίσης και τα κοτόπουλα που τρώγαμε μεσημέρι και βράδυ!!!
Ανεξάρτητα όμως απ' αυτό, νομίζω ότι εμείς οι νεότεροι, τουλάχιστον, θα θέλαμε να ξαναζήσουμε τέτοια συναισθήματα, αν όχι πάλι στην Ισμαηλία, σε παρόμοιο διεθνές φεστιβάλ.

Το γλυκό χαμόγελο της Ισμαηλίας

της Μαίρης Λιαργκόβα

Η Ισμαηλία, μεγαλούπολη της κάτω Αίγυπτου, συγκεντρώνει τα γνωρίσματα των έντονων αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τις τριτοκοσμικές περιοχές του κόσμου.
Χτισμένη στη δυτική όχθη της λίμνης Τίμσα, χωρίζει στη μέση την απόσταση Ερυθράς Θάλασσας - Μεσογείου.
Η πόλη της Ισμαηλίας χαράχτηκε και κτίσθηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα την εποχή που ο κόμης Φερδινάνδος Λεσσέψ, υπηρετώντας σαν Γάλλος πρόξενος στην Αίγυπτο με ειδικότητα μηχανικού, μελέτησε και πέτυχε την διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ. Βρίσκεται στα Β.Δ. του Καΐρου και συνδέεται μαζί του σιδηροδρομικούς και οδικώς.
Όταν βρεθείς στο φεστιβάλ της Ισμαηλίας μικραίνουν ξαφνικά τα όρια των κρατών και ο κόσμος γίνεται μια μικρή γειτονιά.
Ένα τραγούδι, ένα χαμόγελο, τρία σπασμένα αγγλικά Ελλάδος και εξ Αιγύπτου, είναι αρκετά να νιώσεις φίλος κι αδελφός με όλους, κόντρα στις διαφορές των μεγάλων του κόσμου.
Μέσα σε μια περιστοιχισμένη όχι ιδιαίτερα μεγάλη έκταση, με ιατρικό κέντρο και αστυνομικό, βρεθήκαμε να συγκατοικούμε όλες οι φυλές του Ισραήλ. Καλλωπιστικά δένδρα, και λουλούδια, εκτάσεις με γκαζόν, προδιαθέτουν ευχάριστα τον επισκέπτη.
Τα μικρά σπιτάκια που μας φιλοξενούσαν με παντζούρια βαμμένα σε τόνους μπλε-σιέλ και λευκούς τοίχους ήταν απ' έξω κούκλες και από μέσα... ασορτί με τα ντους και τις τουαλέτες που βρισκόταν σε πλήρες ξεχαρβάλωμα! Αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε κάμποσες από τις φυσιολογικές μας στάσεις και θέσεις, με τη σκέψη πως τα πάντα είναι θέμα προσαρμογής.
Χαιρόμασταν την ελεύθερη πολιορκία μας με γλέντι, τραγούδι, χορό και οι μικρές μας δυσκολίες πήγαν περίπατο.
Κάθε τόσο περνούσε και το θηρίο που σκορπούσε καπνούς να τρομάξει τις μύγες. Τις κυνηγούσε από σοκάκι σε σοκάκι κι αυτές μικρές ευκίνητες και έξυπνες μάθανε το παιχνίδι και διασκεδάζανε μαζί του.
Ισπανοί, Ιταλοί και Έλληνες βρεθήκαμε στην ίδια αυλή. Απέναντι είχαμε το Μεξικό με τους χρυσοστόλιστους Ινδιάνους, πιο πάνω το Κουβέιτ, η Σαουδική Αραβία, παρακάτω η Ουγγαρία. Μία φανταστική σύνθεση ήχων και χρωμάτων σε πλήρη αρμονία.
Με το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου τα παιδιά της Ισμαηλίας χαιρέτισαν την παρουσία μας και τη συμμετοχή μας στο φεστιβάλ.
Είναι ευτυχισμένα και χαρούμενα γιατί από μικρά ξέρουν πως ο χρόνος είναι με το μέρος τους και θα προλάβουν να τον ζήσουν όπως τους αρέσει, μια που το 24ωρό τους μετράει διπλάσιο χρόνο από το δικό μας.
Έτσι τουλάχιστον μας μάθανε όσο μείναμε κοντά τους.
Τι ευτυχία να ζεις χωρίς άγχος!
Η τελετή έναρξης θύμιζε καρναβάλι του Ρίο.
Περπατούσαμε χορεύοντας επί εξήμισυ ώρες, το κάθε γκρουπ με τις μουσικές και τα τραγούδια του, περιτριγυρισμένοι από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις για την ασφάλειά μας. Έμεινα με την εντύπωση πως η μισή Αίγυπτος υπηρετεί στην αστυνομία για να φυλάει την υπόλοιπη μισή.
Μόνιμος συνοδός μας ο Αχμέτ με την ευγενική του παρουσία και τα αιγυπτιακά ελληνικά του, στάθηκε ηρωικά δίπλα μας και προσπάθησε να ανταποκριθεί σε κάθε μας επιθυμία. Με τον νεαρό αγγλομαθή Μοχάμεντ, που ήταν μαζί μας ως την ώρα της αναχώρησής μας για το μεγάλο ΑΝΤΙΟ.
Θα τους θυμόμαστε με συμπάθεια και οι ευχές μας για καλή υγεία και ευτυχία θα τους συνοδεύουν.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθούμε τις πυραμίδες, το μουσείο στο Κάιρο, να κάνουμε ορισμένοι, ένα μικρό δροσερό ταξιδάκι με ιστιοφόρο στο Νείλο.
Μπλέξαμε στο μυστήριο της Αιγύπτου ήπιαμε νερό, όμως λόγω ελλείψεως χρόνου δεν ξεδιψάσαμε. Έφυγα με την έντονη επιθυμία να ξαναγυρίσω στην Αίγυπτο όσο πιο σύντομα μπορέσω. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου.